Ad mortem firmo gressu perrexit Agagus,
Et prompta ad strictam porrexit colla securim,
Tristia nec molli perfudit lumina planctu,
Pallida nec gemitu nec questu polluit ora,
Sic ait, excipiamus inevitabile fatum,
Et fortes miserae linquamus taedia vitae!
Praeripuisse mei juvat hosti gaudia luctus:
Dulce mori est nunquam moriturae laudis amore:
Dulcia sic fiunt quae vulgus credit amara!
Non facit ille fidem simulata fronte tyrannus,
Componit faciem, vapidi non pectoris aestus,
Mendacem dicti affectata protervia prodit;
Et sic jactator patulum descendit ad orcum!
Cum sors lethali cujusvis exeat urna.
Tardius aut citius, mors ultima linea rerum,
Unicuique suae praefigat tempora vitae,
Mox rapiat juvenes, mox corpora pigra senectae,
Mille modos & mille vias ex orbe migrandi
Ostendat, reditum dias praecludat in auras,
Membrorumque animas grata compage solutas.
Vel Paradisiacos puras deducat in hortos,
Vel sontes Erebi tristes detrudat in umbras,
Et multos videas ob foedae crimina vitae.
Heu! nunquam, nunquam exstingvendo mergier igni,
Paucos ad coeli laetos emergere sedes,
Non est dulce mori, bene posse mori leve non est.
Curae praepediunt mordaces, officiosae,
Officiunt curae quae cunctis anteferenda.
Plures inviti gazas vel chara relinquunt
Pignora, delicias oculorum & gaudia mundi.
Mors aliis festina & praematura videtur,
Paucula qui numerant actorum lustra dierum!
Hi crassos transisse dies, lucemque palustrem,
Et sibi jam seri vitam ingemuere relictam:
Adsunt tortores morbi, saevique dolores,
Deplorant miseri pondus praegrande reatus,
Perpetuasque sibi despondent pectore poenas.
Non est dulce mori, bene posse mori leve non est.
Ut sit dulce mori, bene posse mori leve quo sit,
Tabificae facies si terret lurida mortis,
Vivens disce mori, mundo moriare caduco,
Et mundi adsvescas immundum spernere mundum.
Quid sit mors? Quo ducat? & unde? expende subinde,
Si tibi quaque die veniente, manente, cadente,
Si tibi sub noctis depingis imagine mortem,
Assidua illius notam meditatio reddet,
Horrebisque minus sociam comitemque perennem,
Expedit imprimis mortis perpendere mortem,
Regnantem ? ligno vitae, mortisque furores
Vincentem rabidos, inferni carceris aedes
Rumpentem, aeternam redimentem morte salutem,
Et clausi nobis reserantem limina coeli,
Contra vim mortis tutum si quaeris asylum,
Ecce! patent precibus patientis vulnera Christi,
Excipiunt animas fugientes obvia Christi
Brachia salvificis qui nos amplectitur ulnis:
Sunt clavi claves paradisi, pharmaca sangvis,
Crimina quae potat sitientem spongia delet,
Qui Christo moritur, cum Christo vivit, ovatque
Christe, mori memori da semper corde revolvam,
Cumque mihi tandem suprema illuxerit hora,
Membra queam placido componere langvida somno,
Sit mihi dulce mori, bene posse mori leve fiat,
Et tecum aeternam liceat mihi vivere vitam!
◀◀◀ 248
▶▶▶
Home
chresmos@gmail.com